Alan Dersi Zorunlu Mu? Bir Genç Yetişkinin Hikayesi
Kayseri’nin sıcak sokaklarında yürürken aklımda bir soru var: “Alan dersi zorunlu mu?” Her gün aynı soruyu soruyorum, ama içimden bir ses cevabı bulamıyor. Bazen düşündüğümde, okulu bitirme sürecim sanki bir koşturmacadan başka bir şey değilmiş gibi geliyor. Ancak bu yazı, bu kadar basit bir sorunun bana nasıl büyük bir duygusal yük getirdiğini anlatmaya çalışacak.
Birinci Sahne: Heyecanla Başlayan Bir Soru
Günlerden bir gün, üniversitedeki ilk dersimizde hocamız bir açıklama yaptı. “Bu dönem, alan dersleri için zorunlu olanlar olacak,” dedi. O an kalbim bir anda hızla çarpmaya başladı. Alan dersi zorunlu mu? Aklımda hemen bu sorular dönmeye başladı. Hangi dersler zorunlu, hangi dersler seçeceğimiz, bizleri neler bekliyordu? Aklımda sadece bir düşünce vardı: “Bunları hallettiğimde, hayatım daha düzenli olacak.” Ama o kadar da basit değildi. İçimden, belki biraz da korkarak, “Ya sevmem gerekirse?” diye düşündüm. Her şeyin üzerine, o an, çok farklı bir kaygı bastı: “Bu dersi geçebilecek miyim?”
İkinci Sahne: Hayal Kırıklığı ve Beklentiler
O kadar heyecanla başlayıp, derslerin içeriğini araştırıp, almak istediğim alan derslerini düşünürken bir hafta sonra, tam da derslerin başladığı ilk gün, her şeyin farklı olduğunu fark ettim. Derste hocamız, alan derslerinden birinin kapsamını anlatırken, beklediğimden çok daha fazla teorik bilgi içerdiğini söyledi. “Bu zorunlu dersler, çok kafa karıştırıcı olabilir,” dedi, sesi sert ve biraz umutsuzdu. O an içimde büyük bir hayal kırıklığı hissettim. Bu kadar çok çalışmak, bu kadar çaba harcamak… Gerçekten zorunlu muydu? Bunu istiyor muydu hayatım? Şu an sadece kafamda cevaplanması gereken bir sürü soru vardı.
O gün, daha fazla düşündüm. Alan derslerinin gerçekten zorunlu olup olmadığı değil, onların bana ne kazandıracağına odaklanmak istiyordum. Ama ne yazık ki, derslerin yoğunluğu, sürekli bir şeyleri yetiştirme baskısı… Bunu hissetmek, beni çoğu zaman duygusal olarak tükenmiş hissettiriyordu. Yine de, tam olarak ne istediğimi bilmemek, daha da karamsar yapıyordu. “Belki de bu sorunun cevabını gerçekten sadece deneyimleyerek öğreneceğim,” diye düşündüm, ama bir yandan da “Ya başarılı olamazsam?” diye korkuyordum.
Üçüncü Sahne: Bir Anlık Umut ve Kendimi Keşfetme
Bir sabah, Kayseri’nin soğuk havasına rağmen derslere gitmek için evden çıktım. Yolda yürürken bir anda düşündüm, “Peki ya bu ders zorunlu olmasa bile ben onu almak zorunda mıyım?” Zihnimde hemen başka bir düşünce belirdi: “Gerçekten kendimi bu derste görmek istiyor muyum?” O an içimde bir şey değişti. Sadece akademik başarı değil, aslında ruhsal bir yolculuk yapmak istediğimi fark ettim. Alan dersleri, bana sadece bir eğitim değil, kendi kimliğimi bulma şansı da veriyordu. Sonunda şunu kabul ettim: Belki de zorunlu olmasaydı, bile yine bu dersi alırdım. Çünkü bu, sadece bir ders değil; kendimi, korkularımı ve hayal kırıklıklarımı keşfetme fırsatıydı.
Dördüncü Sahne: Kapanış ve Yeni Bir Başlangıç
Şu anda, o zorunlu dersin içinde, başta çekindiğim kadar zorlayıcı olmadığını fark ediyorum. Hatta zamanla bu dersi seviyorum bile. İlk başta bana zorunlu bir yük gibi gelmişti ama şimdi her hafta bu dersi dört gözle bekliyorum. Alan dersleri, bana aslında kendimi daha derinlemesine tanıma fırsatı sundu. Bugün, o dersin sonunda, bazı şeylerin sadece zorunlu olduğu için değil, bizleri zorlayıp büyütebildiği için önemli olduğunu fark ettim. Şu an, sadece bu dersten değil, hayatın da ne kadar beklenmedik olduğunu, her şeyin başlangıcında zorlanırken aslında neler öğrenebileceğimizi biliyorum. İronik bir şekilde, zorunlu ders, bana kendimi keşfetmenin kapılarını araladı.
Sonunda şunu söyleyebilirim: Alan dersi zorunlu mu? Evet, bazen zorunlu gibi görünüyor, ama bu zorluklar sayesinde aslında neyi sevip sevmediğimizi, neyi isteyip istemediğimizi anlayabiliyoruz. Her ders, her zorluk aslında bir fırsattır. Ve belki de, bazen zorunlu olan bir şey, sadece bizim kişisel yolculuğumuzun bir parçasıdır. Bunu kabul ettiğimde, o korkuların, o hayal kırıklıklarının aslında beni daha güçlü kıldığını fark ettim. Şu anda, her şeyin aslında çok daha anlamlı olduğunu hissediyorum.